زبان، عامل پیوند با دیگران، پیام دادن و گفت و گو است. اکنون اگر از شما بپرسند <<چند زبان داریم؟>> جواب خواهید داد: خب معلوم است یک زبان. اما با کمی تامل، در می یابیم که از راه های دیگر هم می توانیم پیام بدهیم با دیگران سخن بگوییم. ما علاوه بر این زبان؛ یعنی زبانی که با آن حرف می زنیم، زبان های دیگری هم داریم. مثلا وقتی از دور یکی از دوستانمان را می بینیم و برایش دست تکان می دهیم در واقع بدون آنکه سخنی برزبان آوریم، با او ارتباط برقرار می کنیم؛ سلام می کنیم واحوالش را می پرسیم.

به کمک دیگر اعضای بدن می توانیم، پیایمی را به دیگران بفهمانیم مثل حرکت سر، چشم، ابرو و... به این زبان ها، ( زبان های بدن ) می گویند.

بنبراین، اگر زبان های بدن خود را خوب بشناسیم و به موقع آنها را به کار بگیریم، با دیگران ارتباط موثر تری خواهیم داشت.

@ مصرف بیش از حد مواد غذایی و کشت پی در پی یک محصول در زمین و استراحت ندادن به خاک.

@ قطع بوته ها و کندن درختان که موجب می شود خاک در اثر باد و باران به راحتی شسته شود.

@ استفاده نامناسب و بی رویه از کود های شیمیایی.

@ ایجاد ساختمان و جاده و کارخانه روی خاک های قابل کشت.

@ دفن زباله ها در خاک.

انسان ها از دیرباز در جست و جوی روش هایی برای تولید موادی مفید و سودمند در زندگی بوده اند. مثلا افزودن مقداری آهک به گل سبب افزایش استحکام آن میشود. از این رو در ساخت بناهای خشتی استفاده می کردند. کربن (زغال) نافلزی سیاه رنگ و نرم است که با کشیدن کاغذ یا سنگ به آسانی لایه نازکی از آن برجای می ماند. در نتیجه از کربن برای تولید مغز مداد استفاده می شود؛ اما نرمی زیاد آن مشکلاتی را در ساخت مداد و نوشتن با آن ایجاد میکند. تجربه نشان میدهد که افزودن مقداری خاک رس به کربن سبب بیشتر شدن سختی آن میشود. طوری که هرچه مقدار خاک رس بیشتر باشد، سختی مغز مداد بیشتر خواهد شد.

خواص فلز ها را نیز می توان با افزودن یک یا چند ماده شیمیایی به آنها، تغییر داد. در اثر این عمل خواص فلز ها بهبود پیدا میکند، آلیاژ ها مواد جدیدی اند که اغلب از مخلوط کردن دویا چند فلز به دست می آیند. برای این منظور فلز ها را ذوب و با هم مخلوط می کنند. در اثر این عمل، اتم های سازنده آلیاژ، لابلای یکدیگر بخش می شوند.

شاید تاکنون شنیده باشید که این وسیله استاندارد است؛ یا این کالا مهر استاندارد دارد؛ یا فلان وسیله استاندارد نبود و اتفاق بدی افتاد. استاندارد بعنی چه؟ استاندارد کلمه ای است انگلیسی به معنی نمونه قابل قبول. تولید کننده هر کالایی باید یک سری ویژگی ها و معیار هایی را برای تولید یک کالا رعایت کند؛ مثلا در یک ماده خوراکی استاندارد (بیسکویت،رب گوجه،کمپوت،روغن....) باید مواد افزودنی یا رنگ های مجاز و نظایر آن به حدی باشد که به بدن آسیبی نرساند؛ یا در مواد بهداشتی (کرم،شامپو،مایع ظرفشویی،صابون و...) مواد شیمیایی به کار رفته باید به اندازه لازم باشد تا به پوست و بدن آسیب نرساند. استاندارد مربوط به همه ی کالا ها است؛ برای مثال وسایل الکتریکی و وسایل گرمایشی اگر استاندارد نباشند ایمنی استفاده کنندگان را به خطر می اندازند.

چشمه زاینده

حکیمی، پسران را همی داد که جانان پدر، هنر آموزید که که ملک و دولت دنیا

اعتماد را نشاید و سیم و زر در سفر به محل خطر است؛ یا دزد به

یک بار ببرد یا خواجه به تفاریق بخورد؛ اما هنر، چشمه زاینده است  

و دولت پاینده و اگر هنرمند از دولت بیفتد، غم نباشد که هنر در نفس خود،

دولت است؛ هنرمند هرجا رود، قدر بیند و بر صدر نشیند و بی هنر، 

لقمه چیند و سختی بیند.

روزی مخترعی توانست با ایده گرفتن و دقت در طبیعت، فناوری ساده ای را اختراع کند. او هنگامی که دید دانه های خاردار گیاهانی مانند باباآدم  (زردان) به شلوار و جوراب هایش چسبیده است، آن ها را زیر زرهبین گذاشت و قلاب هایی در سر خار های روی دانه دید. این قلاب ها با گیر کردن به حلقه های پارچه لباس به آن می چسبند و دانه ها با این روش از جایی به جای دیگر منتقل می شوند. آن مخترع توانست، با بررسی این روش و ایده خود ، فناوری جدیدی ، که خیلی کاربرد دارد ، اختراع کند. از این اختراع در وسایل مختلف مانند: کفش،صندل،انواع کیف ها و.......  استفاده می شود.